Εισαγωγή για τους διαλόγους στο ταξί 🚖.
[Ο τρόπος της γραφής μου. Χρησιμοποιώ το διεθνές ερωτηματικό (?) και την διεθνή άνω-τέλεια (;)]
Ιούνιος 2025 σήμερα.
Ήταν Ιούλιος τού 1990 όταν πρωτοξεκινούσα το επάγγελμα τού νυχτερινού οδηγού ταξί 🚖. Ήμουν 30 ετών τότε. Δούλευα ως συγκολλητής μετάλλων αλλά οι τρισάθλιες συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, είχαν κλονίσει κατά πολύ την υγεία μου, σωματικά και ψυχολογικά. Θα τα εξηγήσω με λεπτομέρειες όλα αυτά σε επόμενα μου άρθρα. Εδώ θέλω να τονίσω πως η έλλειψη προστατευτικών μέτρων σε εργασίες συγκόλλησης μετάλλων, μού αποδυνάμωναν τα μάτια. Ο οφθαλμίατρος μου μού είχε πεί
——- Αν θέλεις τα μάτια σου, πού και φυσικά τα θέλεις, η φρονιμότερη λύση είναι να αλλάξεις επάγγελμα.
Η μάσκα προστασίας πού φορά ο ηλεκτροσυγκολλητής μετάλλων πρέπει να είναι κατασκευασμένη από ειδικό υλικό, ώστε να μην την διαπερνά η λάμψη της συγκόλλησης. Επίσης το σημείο που συγκολλά ο ηλεκτροσυγκολλητής πρέπει να έχει τα κατάλληλα παραβάν, ώστε η αντανάκλαση της λάμψης να μην έρχεται επάνω του. Τέλος επάνω από τον συγκολλητή, πρέπει να υπάρχει ένας ειδικός απορροφητήρας για να τα αέρια της συγκόλλησης.
Οι εργοστασιακοί χώροι στην Ελλάδα μας που τηρούν όλα τα παραπάνω, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα τού ενός χεριού.
Τι έκανε η επιθεώρηση εργασίας για όλα αυτά?
Από τα 18 μου χρόνια που έμπλεξα με τα μέταλλα, έβλεπα τους επιθεωρητές εργασίας, να κάθονται στα γραφεία τους και να περιμένουν να έρθουν εργαζόμενοι, να τους κάνουν έγγραφες καταγγελίες. Κι όταν γινόταν τέτοια κίνηση από τους εργαζόμενους, οι επιθεωρητές έρχονταν στους χώρους εργασίας, έκλειναν και οι ίδιοι τις μύτες τους από την μπόχα που έβγαζε ο χώρος και έκαμναν στον εργοδότη, μερικές φιλικές συστάσεις και κατόπιν ανέβαιναν στο γραφείο του και έπιναν καφέ μαζί του.
Όταν μετά από μερικές μέρες πηγαίναμε πάλι στα γραφεία της επιθεώρησης για να καταγγείλουμε που ο εργοδότης δεν συμμορφώθηκε με τις συστάσεις τους, μας απαντούσαν οι επιθεωρητές ….
——– Τώρα θα τού υποβάλλουμε αγωγή. Περιμένετε μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση στο δικαστήριο.
Αυτά από την πολιτεία. Τι κάνουν οι εργαζόμενοι?
Κάποτε συζητούσα με κάποιον συνάδελφο μου και του έλεγα…..
____Οι εργοδότες θέλουν ξύλο με τα τόσα που κάνουν σε βάρος των εργαζομένων.
Όχι, μού είπε πολύ σωστά ο συνάδελφος, ξύλο θέλουμε εμείς οι εργαζόμενοι, για να ξυπνήσουμε.
Και είχε απόλυτο δίκιο ο συνάδελφος. Ούτε οι μισοί εργαζόμενοι δεν είμαστε γραμμένοι στα σωματεία μας. Φοβώμαστε μην μας απολύσουντα αφεντικά. Αφεντικά. Τι βάρβαρη λέξη που ακόμα δεν έχει βγει από το λεξιλόγιο μας. Άργησε να βγει και από το δικό μου. Βγήκε όταν ήμουν 24ων ετών. Ήμουν τότε στην ταχύρρυθμο σχολή συγκολλητών τού ΟΑΕΔ και ήρθε από την Αθήνα ένας καθηγητής για κάποιο σεμινάριο στις συγκολλήσεις. Λεγόταν Ελευθέριος Χάλλιος. Αυτός μας δίδαξε πως τα αφεντικά ήσαν τότε που υπήρχαν αφεντάδες και δούλοι. Τώρα υπάρχουν εργαζόμενοι και εργοδότες και εργάζονται σύμφωνα με αυτά που ορίζει ο νόμος.
Και ο νόμος έλεγε και λέει, ο εργοδότης να δίνει στον εργαζόμενο μία φόρμα εργασίας κάθε 6μηνο και 1 ζευγάρι άρβυλα ασφαλείας κάθε χρόνο. Επίσης να τού δίνει γάντια και δερμάτινη ποδιά εργασίας και μισό λίτρο γάλα την ημέρα.
Σε όσους χώρους δούλεψα απ’ τα 18 μου μέχρι τα 30 μου, δεν τα έδινε κανείς εργοδότης και όταν έλεγα τους συναδέλφους να κάνουμε απεργία, μού έλεγαν….
__ Άσε Χάρη, έχουμε οικογένεια, παιδιά και αν κάνουμε απεργία, θα μας απολύσει το αφεντικό και που να βρούμε δουλειά μετά.
Πως θα πάμε μπροστά με τέτοιους φόβους?
Για όλους αυτούς τους λόγους εγκατέλειψα τις συγκολλήσεις μετάλλων; ένα επάγγελμα που μού άρεζε πολύ, αλλά οι κακές και ανθυγιεινές συνθήκες δουλειάς, δεν μού επέτρεπαν να το αγαπήσω πολύ.
Το ίδιο συνέβη και στο ταξί 🚖. Ενώ μού άρεζε και αυτό το επάγγελμα πολύ, οι κακές συνθήκες εργασίας δεν με άφησαν κι εδώ, να αγαπήσω και αυτό το επάγγελμα.
Αν ξανά γεννιόμουν δεν θα γινόμουν συγκολλητής μετάλλων ούτε και νυχτερινός οδηγός ταξί.
Η εικόνα που έχει ο ταξιτζής σήμερα, δεν είναι καλή και οφείλεται αυτό, στο ότι δεν υπάρχει σχολή ταξιτζήδων.
Για να γίνεις ταξιτζής σήμερα, δίνεις κάτι απλές γραπτές εξετάσεις και σού λένε μετά….
____ Τώρα είσαι ταξιτζής, βγες στον δρόμο και κουβάλα κόσμο.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Το 1985 είχα έναν φίλο Έλληνα μετανάστη στο τότε δυτικό Βερολίνο. Εκεί, για να πάρεις την ειδική άδεια, για να οδηγείς ταξί, πέρα από την θεωρητική κατάρτιση, που κρατούσε εβδομάδες, έδινες και πρακτικές εξετάσεις μέσα στο ταξί. Δηλαδή, έμπαινε στο ταξί ένας ειδικός εξεταστής, σού έλεγε να τον μεταφέρεις κάπου και αν δεν τον πήγαινες από τον συντομότερο δρόμο και αν δεν ήξερες βασικά σημεία της πόλης, δεν σού έδινε την άδεια.
Αυτός ο φίλος έδωσε 4ς φορές εξετάσεις με αυτόν τον τρόπο και δεν τα κατάφερε. Του είπαν τότε οι Γερμανοί ….
_____ Αν έχεις χρήματα να αγοράσεις ταξί, αγόρασε το, αλλά δεν θα το οδηγείς εσύ. Θα προσλάβεις 2 οδηγούς.
Στην Ελλάδα μας οποίος όποιος πρωθυπουργός τολμήσει τα παραπάνω, θα τον μαυρίσουμε στις επόμενες εκλογές.
Οπότε λοιπόν για όλα τα κακά που συμβαίνουν σε βάρος τού λαού, φταίνε οι κυβερνήσεις, αλλά φταίμε και εμείς ο λαός, που φοβόμαστε και δεν αλλάζουμε νοοτροπία.